- हरिबंश आचार्य
म ६ वर्षको हुँदा मेरो बुवा खस्नुभयो । बुवाको देहान्तपछि आमाले हामीलाई हुर्काउन आमाले हामीलाई असाध्यै दुःख गरेर हुर्काउनुभएको हो । म सानोमा चञ्चले स्वभावको थिएँ । कहिलेकाहीं खुब पिटाइ खाइन्थ्यो । काभ्रेको संखु भन्ने ठाउँमा हाम्रो खेतबारी थियो, अहिले पनि छ । त्यो जग्गा मोहीलाई दिएका थियौँ । बेलाबेला आमा खेती लिन, खेती हेर्न त्यहाँ पुग्नुहुन्थ्यो । मपनि आमासँगै धेरैपटक गएको छु त्यहाँ ।
क्यान्सरसँग मेरी आमा लड्दा
पछि मेरी आमालाई पेटको क्यान्सर भयो । आमालाई वीर अस्पतालमा भर्ना गरिएको थियो । उ म हस्पिटलमा आमालाई भेट्न जान्थेँ, भित्र जान दिइँदैनथ्यो । मलाइ रिस उठ्पथ्यो । पछी मात्र थाह पाएँ, उहाँले छोरालाई नल्याउनु भन्नुभएको रहेछ । मर्छुजस्तो लागेर छोराको अगाडी पर्न नसकेको रे ! त्यो थाहा पाएको दिनपनि धेरै रोएँ । क्यान्सरले मरी आमालाई लग्यो । म नास्तिक त होइन तर खासै बढी पूजा पाठ गर्दिन । बिहान उठ्दा सधैँ म आमाबुवार दिवंगत श्रीमती मीरालाई सम्झन्छु ।
आमासँगत्यो सम्झना
आमा अर्काको घरमा पूजापाठका लागि सघाउन जाँदा कहिलेकाहीँ मलाईपनि लैजानुहुन्थ्यो । मलाइपनि उहाँसँग जान रमाइलो लाग्थ्यो । अचार- पुरी, सेल फलफुल खान पाइन्थ्यो । एकदिनको घटना हो, ‘आमा र म गुहेश्वरीको बाटो भएर हिँडेका थियौँ । आमाले एउटा कुण्डमा हात हाल्नुभयो, हातमा एउटा अन्डा आयो । माछामासु त के लसुन–प्याजपनि नचल्ने हाम्रो घरमा अण्डा खानु भनेको टाढाको कुरा थियो ।
त्यो जाँडरक्सी, जल, अनेक प्रसाद कुहिएको ठाउँबाट निकालेको अन्डा आमाले मलाई खान दिनुभयो । मैले खान नामानेपानी आमाले जबर्जस्ती मेरो मुखमा कोचिदिनुभयो । सार्है नमज्जा लाग्यो । पछी आमाले ‘कुण्डमा हात हाल्दा हातमा जे आउँछ, त्यो खानुपर्छ, खायो भने भाग्यमानी भइन्छ’ भन्नुभयो । आजकल कसैले तँ त कति भाग्यमानी भन्दा त्यो दिनको याद आउँछ !
(कुराकानीमा आधारित)
